چه روزِ آرامی                                   میز خالی‌ست                                   همه‌چیز همان است که باید باشد                              دست‌هایم را توی جیب کرده‌ام                             باید از کسی ممنون باشم؟                                           ترجمه‌ی محسن آزرم عکس، قطعاً، ... ادامه مطلب

    درِ این اتاق‌ها را یکی‌یکی باز می‌کنیم و سَرَک می‌کشیم از اتاقِ سفید می‌رسیم به اتاقِ صورتی از اتاقِ سبز می‌رسیم به اتاقِ سیاه از آب‌انبارِ قدیمی ... ادامه مطلب

    خانه‌ها با آدم‌ها می‌روند با اسباب‌ و اثاث‌شان با پرده‌های‌شان.   نوبتِ ما که می‌رسد پیدای‌شان می‌کنیم و خاک‌شان را می‌گیریم و بعدِ سال‌ها می‌گذاریم‌شان همان‌جا که بوده‌اند نزدیکِ ... ادامه مطلب

    حتّا قطره‌ی اشکی هم نریخت زن یک‌راست رفت سراغِ بندِ رخت و ژاکتش را برداشت و رفت انگار دست دراز کرده باشد و ماه را از ... ادامه مطلب

         مثلِ دریانوردی که می‌ترسد از شبی طوفانی    (چرا نمی‌بینَمت ساحل؟)    مثلِ کودکی که می‌ترسد از شبی بارانی    (چرا نمی‌بینمَت ... ادامه مطلب

      مثلِ مردی که می‌دود در خیابان و نمی‌رسد به تاکسی‌ مثلِ راننده‌ای که پا را گذاشته روی گاز و می‌رود باسرعت مثلِ ... ادامه مطلب

        تنهایی تلفنی‌ست که زنگ می‌زند مُدام   صدای غریبه‌ای‌ست که سراغِ دیگری را می‌گیرد از من   یک‌شنبه‌ی سوت‌وکوری‌ست که آسمانِ ... ادامه مطلب

      دوستت می‌دارم    در فاصله‌ی این عشق و آن عشق    در فاصله‌ی زنی که خداحافظی می‌کند    و زنی که ... ادامه مطلب

    نِزار قبّانی [1998 – 1923]           2   تو آن عادتِ نوشتنی که علاجی ندارد   عادتِ اشغال و مالِک‌شدنی   عادتِ سُکنا‌گُزیدن   عادتِ کشورگُشایی ... ادامه مطلب