چه روزِ آرامی                                   میز خالی‌ست                                   همه‌چیز همان است که باید باشد                              دست‌هایم را توی جیب کرده‌ام                             باید از کسی ممنون باشم؟                                           ترجمه‌ی محسن آزرم عکس، قطعاً، ... ادامه مطلب

    شب می‌رسد از راه مثلِ پیرمردِ غمگینی که سال‌ها پیش از این شهر رفت چمدانش پُر از لبا‌س‌های کهنه‌ی زنی بود زنی که در ... ادامه مطلب

    از رمق افتاده‌اند و جان ندارند کرم‌ها سال‌ها‌ست که این‌ چوب‌ها را می‌جَوند و بعد لم می‌دهند گوشه‌ای و گوش‌ می‌کنند به صدای ... ادامه مطلب

    درِ این اتاق‌ها را یکی‌یکی باز می‌کنیم و سَرَک می‌کشیم از اتاقِ سفید می‌رسیم به اتاقِ صورتی از اتاقِ سبز می‌رسیم به اتاقِ سیاه از آب‌انبارِ قدیمی ... ادامه مطلب

    خانه‌ها با آدم‌ها می‌روند با اسباب‌ و اثاث‌شان با پرده‌های‌شان.   نوبتِ ما که می‌رسد پیدای‌شان می‌کنیم و خاک‌شان را می‌گیریم و بعدِ سال‌ها می‌گذاریم‌شان همان‌جا که بوده‌اند نزدیکِ ... ادامه مطلب

    حتّا قطره‌ی اشکی هم نریخت زن یک‌راست رفت سراغِ بندِ رخت و ژاکتش را برداشت و رفت انگار دست دراز کرده باشد و ماه را از ... ادامه مطلب